Wosk to jeden z tych materiałów pomocniczych, które technik dentystyczny używa na co dzień. Woski w ujęciu chemicznym powstają w procesie estryfikacji, są to estry wyższych kwasów tłuszczowych z wyższymi jednowodorotlenowymi alkoholami.

W stomatologii wykorzystuje się woski różnego pochodzenia: mineralnego, zwierzęcego oraz roślinnego. Z wymieszania różnych składników o charakterze woskowym oraz innych (np. terpentyna czy barwniki) w odpowiednich ilościach, powstają woski dentystyczne. Woski te, by były użyteczne, muszą charakteryzować się określonymi paramentami fizycznymi: elastycznością, plastycznością, twardością i lepkością, a w przypadku wosku odlewowego – tworzące go składniki muszą się dokładnie spalać.

Woski wykorzystywane są w pracach dentystycznych do tworzenia odlewów, modelowania, wykonywania wycisków, ułatwiają również pracę przy rejestracji zwarcia; istnieją także woski wykorzystywane w innych zadaniach, np. przy sklejaniu wycisków gipsowych czy we wstępnym połączeniu elementów złamanej protezy. Niektóre woski, jak np. odlewowy, są barwione – odlewowy akurat najczęściej na ciemny kolor. Ułatwia to dokładne odtwarzanie kształtów, ponieważ oceniając intensywność barwy woskowej warstwy można określić jej grubość w konkretnej, modelowej strukturze.

Najistotniejsze cechy poszczególnych rodzajów wosków dentystycznych:

• wosk modelowy nie może odkształcać się w temperaturze ciała, musi być wysoce odporny na pękanie, twardy i niełamliwy;

• wosk odlewowy musi charakteryzować całkowite spalanie (bezresztkowe) oraz właściwa plastyczność przy jednocześnie dużej dokładności odtwarzanego kształtu oraz stabilności odwzorowania.

Źródło: Opracowanie własne