Fluorek cyny (SnF₂) jest stosowany jako składnik past do zębów już od połowy lat 50. XX wieku. Związek ten przynosi zdrowiu jamy ustnej korzyść z postaci obniżenia ryzyka rozwoju próchnicy nawet o 25 proc. w porównaniu do grupy kontrolnej stosującej pasty bez tego składnika. Aktywność fluorku cyny wynika z:

• szerokiego spektrum działania: na bakterie gram dodatnie i gram ujemne, w tym silnie na próchnicotwórczy szczep S. mutans – szerokie spektrum działania zabezpiecza nie tylko przed próchnicą, ale także przed stanami zapalnymi dziąseł;

• redukuje poziom toksyn w płytce, które powstają w wyniku procesów metabolicznych w płytce, a także toksycznych produktów pośrednich związanych z tymi procesami;

• zmniejsza również masę płytki bakteryjnej;

• zwiększa szybkość remineralizacji i spowalnia demineralizację;

• zmniejsza nadwrażliwość zębów poprzez korzystny wpływ na zamykanie otwartych kanalików zębinowych.

Fluorek cyny jest niestabilny w roztworach wodnych, ale dzięki zastosowaniu systemu chelatyzacji lub – alternatywnie – formuły pasty zawierającej niewielką ilość wody, udało się uzyskać stabilną formę tego związku. Przełomem okazało się opracowanie postaci chemicznej fluorku cyny z sześciometafosforanem sodu w formule z bardzo niewielką ilością wody. Lista korzyści, które przynosiło stosowanie pasty do zębów tylko z fluorkiem cyny, została wzbogacona nie tylko o uzyskanie stabilnej formy tego związku, ale również o rozwiązanie problemów ze smakiem pasty i o likwidację przebarwień na szkliwie, wynikających ze stosowania pasty zawierającej cynę.

Źródło: Opracowanie własne