Diastema to kilkumilimetrowa przerwa między zębami. Najczęściej pojawia się między górnymi jedynkami. Bywa, że zastanawiamy się, czy diastemę usunąć, czy jednak zostawić. Wszystko zależy od tego, jak ta niewielka szpara wpływa na estetykę uśmiechu.

Wyróżnia się 3 typy diastem:

• prawdziwą – spowodowana nieprawidłową budową, przerostem lub niskim przyczepem wędzidełka wargi górnej, które jest pionowym fałdem błony śluzowej rozciągającym się od wewnętrznej powierzchni wargi do tkanki dziąseł z osadzonymi w niej siekaczami;

• rzekomą – pojawia się, gdy u pacjenta występuje hipodoncja lub hiperdoncja, czyli nieprawidłowości objawiające się kolejno: brakiem zębów bocznych, zbyt małym rozmiarem siekaczy lub nadmiarem zębów w szczęce;

• fizjologiczną – częste zjawisko u dzieci, które tracą zęby mleczne, a na ich miejscu wyrzynają się zęby stałe; ten typ diastemy jako jedyny nie wymaga leczenia, gdyż szpara zamyka się samoistnie.

Powodem diastemy mogą być też ssanie kciuka w dzieciństwie lub choroby dziąseł.

Decyzję o tym, jak leczyć diastemę, podejmuje dentysta lub ortodonta. Możliwości jest kilka, przy czym metodę dobiera się w oparciu o przyczyny diastemy i planowany rezultat:

• leczenie ortodontyczne z wykorzystaniem stałego, zdejmowanego lub nakładkowego aparatu ortodontycznego;

• bonding – najszybsza metoda zamknięcia diastemy, która polega na zamaskowaniu przerwy materiałem kompozytowym, takim samym, z jakiego wykonuje się choćby wypełnienia do zębów;

• licówki porcelanowe – umiejętnie dobrane zamaskują zbyt małe rozmiary zębów;

• korona, most protetyczny, implant stomatologiczny – to już rozwiązania protetyczne, które sprawdzą się, gdy diastema spowodowana jest brakami w uzębieniu np. przy hipodoncji;

• frenektomia – zabieg chirurgiczny przeprowadzany przy przeroście wędzidełka wargi górnej; wykonywany jest przy użyciu lasera: dentysta bezboleśnie wycina nadmiar tkanek powodujących diastemę, a następnie prowadzona jest terapia ortodontyczna;

• ekstrakcja – przeprowadzana przy hiperdoncji, czyli nadliczbowości zębów. Następnie mocowana jest płytka z akrylu lub specjalne sprężynki, dzięki którym zsuwa się jedynki ze sobą.

Źródło: „Nasze Miasto”